Eddie Rutten maakt tijd voor cliënten

‘De feestdagen zijn voorbij, maar ik heb nu pas vakantie. Ik vertrek naar Drenthe om twee etappes van het Pieterpad te lopen’, vertelt Eddie. ‘Heerlijk vind ik dat, even helemaal alleen…’

Want in zijn werk is Eddie namelijk nooit alleen. Als verzorgende IG op een afdeling met dementerende ouderen is geen dag hetzelfde. Ook tijdens de feestdagen, wanneer de meeste mensen vrij zijn, hebben zij zorg nodig. Maar Eddie ziet vooral de voordelen: ‘Ik vind het geen probleem om te moeten werken als anderen vrij zijn. Ik heb dan juist wat meer tijd voor mijn cliënten, omdat zij geen afspraken hebben met bijvoorbeeld een fysio of diëtist.’

De dag is dan echt voor ons

Met kerst vulde Eddie de gaten op in de roosters. Als alleenstaande is dat voor hem niet snel een probleem. ‘Werken met de feestdagen hoort erbij. Ik vind het niet erg om mijn vrije tijd daaromheen in te richten. Veel van mijn vrienden werken ook in de zorg. Bovendien vind ik het heerlijk om tijdens de feestdagen te werken. Die dag is dan echt voor ons, voor mij, mijn collega’s en de cliënten. We hebben de tijd om het gezellig te maken met elkaar.’

Een kleine moeite voor mij, een groot gebaar voor de cliënten

En het gezellig maken, dat deed Eddie. Het leverde zelfs een bijzonder emotioneel moment op. ‘Ik werk met dementerende ouderen. Zij zijn geen dag hetzelfde en ze zijn zich ook niet zo bewust van een feestdag. Dat weerhoudt mij niet om er een op-en-top kerstsfeer van te maken. Dus ik ging in de weer met de brunchtafel: witte lakens erop, groene servetten vouwen, een tafelschikking maken. Ik doe daar bewust mijn best voor. Het resultaat liet ik zien aan een van mijn cliënten die net haar dochter op visite had. De tranen sprongen in haar ogen toen ze mijn gedekte tafel zag. Ze was helemaal ontroerd. Dat is toch prachtig? Zo’n kleine moeite voor mij, maar je ziet wat dat doet voor haar.’

‘Zwerven’ via detachering past mij goed

Eddie is al ruim 30 jaar gediplomeerd zorgverlener. Sinds 2014 doet hij dat al ‘zwervend’ via detachering door GTSzorg. Dat past hem goed. ‘Ik weet van mezelf dat ik niet te lang op één vaste plek wil werken. Ik neem soms graag wat afstand om vervolgens op een andere plek weer aan de slag te gaan. Heel leerzaam, kijken in de keuken van verschillende organisaties.’

Geen nachtdiensten meer, ik houd zelf de regie

Op deze manier heeft Eddie het gevoel dat hij regie houdt over zijn werk. ‘Ik hoef niet meer naar teamvergaderingen over vakantieplanningen. Ik bepaal zelf welke uren ik werk en waar. Zo draai ik geen nachtdiensten meer nu ik 53 ben. Dat is niet meer zo mijn ding’, lacht hij.

Bij GTSzorg werken: achter mekaar doen!

Eddie komt elke dag na het werk alleen thuis. Even een werksituatie van je ‘afpraten’ is voor hem niet vanzelfsprekend bij. Ook daarom is hij blij dat hij nu via GTSzorg werkt. ‘Soms wil ik gewoon even gehoord worden. Het gaat mij niet eens om een antwoord of een actie. Bij GTSzorg kan ik altijd mijn verhaal kwijt. Ik kan bellen wanneer ik daar behoefte aan heb. Ze bieden altijd een luisterend oor, de dames op kantoor. Zo fijn! Daarom zeg ik tegen iedereen die een detacheringsbaan in de zorg overweegt: achter mekaar doen!’

Myrna Kersten geeft een kerstgevoel

‘Eigenlijk zouden we thuis met mijn schoonouders kerst vieren’, begint Myrna. ‘Omdat ik plots toch moest werken, zijn ze wat later gekomen en hebben we het kerstontbijt met de kinderen gewoon een dagje verplaatst. Wij maken daar geen probleem van. Als we voor anderen wat kunnen betekenen, dan doen we dat.’

Tijdens de feestdagen eind december had Myrna eigenlijk vrij. Gezellig samenzijn met haar man en kinderen van 6 jaar en 9 maanden. Kort voor de kerstdagen kwam echter de een na de andere ziekmelding in de appgroep van haar collega’s voorbij. ‘Dat vind ik dan zo vervelend voor de cliënten. Voor je het weet wordt er een invalkracht ingevlogen die ze niet of nauwelijks kennen. Dat wil je toch niet? Iedereen verdient fijne feestdagen!’

Iedereen lachte, zong en genoot

Myrna hoefde niet lang na te denken en sprong bij op Tweede Kerstdag. Met haar collega’s deed ze er alles aan om de cliënten het kerstgevoel te geven. Ze ging zelfs op haar vrije dag terug met haar accordeon. ‘In coronatijd heb ik het accordeon spelen weer opgepakt. Iets dat ik vroeger ook al deed. Toen bekend werd dat het kerstkoor niet mocht komen zingen voor de cliënten heb ik gelijk aangeboden met mijn accordeon te komen. We hebben een hele ochtend gevuld met kerstliedjes zingen. Iedereen lachte, zong uit volle borst mee en genoot van de gezelligheid. En ik genoot net zo hard mee.’ 

Mijn rooster zelf invullen is goud waard

Myrna werkt al jaren in de zorg. Sinds 2019 doet ze dat via GTSzorg en is zij gedetacheerd als verzorgende bij een woongroep. De ruimte die ze krijgt om zelf haar rooster in te vullen is voor haar goud waard. ‘Mijn man en ik werken allebei. In een gezin met twee jonge kinderen is het dan soms passen en meten. Ik kies daarom vooral avonddiensten. Dat geeft meer rust thuis.’

Nog zo’n voordeel van detachering

Die rust ervaart Myrna niet alleen thuis, maar ook in haar werk: ‘Als gedetacheerde heb ik minder administratieve taken. Ik hoef bijvoorbeeld geen vergaderingen over planningen meer bij te wonen. Dat is nog zo’n voordeel van detachering. Net als de afwisseling trouwens. Laatst had ik geen diensten bij mijn huidige opdrachtgever. Via de mail krijg ik dan van GTSzorg opties voor andere diensten bij andere opdrachtgevers. Zo ben ik bij een hospice terechtgekomen. Ook heel leerzaam en een nieuwe uitdaging.’

GTSzorg denkt met je mee

In de toekomst wil Myrna meer. En bijvoorbeeld als doktersassistente aan de slag. ‘Ik begin nu aan een ervaringstraject en mag via GTSzorg de opleiding voor doktersassistente volgen. Daarin denken ze echt met je mee. Ook ben ik blij met alle extraatjes die we krijgen aangeboden, zoals een BHV-cursus en zorgscholingen. Ook ben ik van plan om dit jaar een agressietraining te volgen’, besluit ze.

Als werkgever vinden we dat we ons constant moeten verbeteren. We blijven ontwikkelen. Als het goed gaat met de bedrijfsvoering, kunnen we optimaal onze opdrachtgevers ondersteunen in hun zorgvraag. Zo blijft onze kwaliteit uitstekend. Maar dat gaat niet vanzelf.

Om kwaliteit op de werkvloer te bieden, moet je investeren in medewerkers. Dat vinden we niet alleen, dat doen we ook. Daarom is het belangrijk om in gesprek te blijven met alle medewerkers. De deur staat altijd open. Er wordt naar iedereen geluisterd.

Om inzicht te krijgen, hielden we onlangs een enquête onder onze medewerkers. We wilden bijvoorbeeld inzicht in de relatie tussen directie en medewerker. Want: hoe lager de drempel, des te beter we elkaar kunnen helpen. Samen zetten we de schouders onder de zorg, en tegelijkertijd zorgen we voor elkaar. Zoals we altijd zeggen: zorgen moet wel leuk blijven.

Een paar cijfers op een rij:

GTS-zorg als werkgever: 83% tevreden

Uit de enquête die we hielden onder onze medewerkers blijkt dat 83% tevreden is met GTSzorg als werkgever. De andere 17% heeft nog wat aandachtspunten genoemd ter verbetering. Bijvoorbeeld meer aanbod in (bij)scholing en meer hulp bij de communicatie met zorginstellingen over zaken als werklijsten en verantwoordelijkheden. Daar gaan we serieus mee aan de slag.

Goede privé-werkbalans: 79% zeer positief

Op de vraag hoe de GTSzorg-ers de privé-werkbalans ervaren, reageerde 79% zeer positief. ‘Omdat je zelf je rooster mag indelen is er altijd ruimte voor die balans’ was een veelgehoorde reactie. Gelukkig waren de overige respondenten ook nog steeds redelijk tevreden over de balans. Toch blijven we hieraan werken. Zo vragen we regelmatig feedback aan medewerker en bieden we een half jaar persoonlijke begeleiding vanaf de start van het dienstverband. We helpen je dan bijvoorbeeld om zelf te roosteren en zijn je vraagbaak over wisselende werkomstandigheden.

Goede algemene voorwaarden: 95% tevreden

Een belangrijk punt in elke medewerker-werkgeversituatie zijn de algemene voorwaarden. Die worden samengesteld met oog voor de medewerker. Gelukkig geeft ruim 95% van de GTSzorg-ers aan tevreden te zijn.

Management: 88% zeer tevreden

De enquête werd anoniem afgenomen. Hierdoor waren er geen drempels om eerlijk te antwoorden. Het management van GTSzorg keek dan ook met spanning naar het resultaat op de vraag: ‘Wat vind je van het management?’. Gelukkig mogen we trots zijn. Ruim 88% was zeer tevreden en 12% was redelijk tevreden. Toch blijven we ons best doen voor verbeteringen. Want we willen dit graag zo houden.

Bedrijfscultuur: iedereen tevreden

Tot slot vroegen we medewerkers hoe zij onze bedrijfscultuur ervaren. Omdat onze medewerkers veel op locaties werken, zien zij collega’s niet dagelijks. Dit kan gevolgen hebben voor de bedrijfscultuur. Het bleek dat 70% zeer tevreden is over de bedrijfscultuur en 30% was tevreden. Ook daar blijven we dus aan werken om dat zo te houden. Dat doen we bijvoorbeeld door aandacht te bieden op persoonlijk niveau, iets extra’s te geven tijdens feestelijke momenten en een bedrijfsuitje te organiseren.

Reacties van GTSzorg-ers in eigen woorden

Natuurlijk zijn cijfers behulpzaam, maar GTSzorg is een echte mensenorganisatie. We vinden het belangrijk dat de GTSzorg-er zich kan laten horen. Enkele reacties uit de enquête:

“GTSzorg vind ik een prettige werkgever met een goede balans in werk en privé. Je krijgt alle vrijheid zolang je maar aan je contracturen komt. Het is een erg afwisselende baan.”

“GTSzorg is gastvrij, al kom ik vrijwel niet op het kantoor. Bijeenkomsten zijn open, gezellig maar ook professioneel. Het werken op de werkvloer is afwisselend. De uitdaging is hoe je dit zelf wil vormgeven. Wij vullen namens GTSzorg diensten in. Uitdaging vind je zelf door plekken te selecteren die bij je passen.”

“Heerlijk om zelf mijn werk te bepalen, zoals waar en wanneer ik werk. Hierdoor is het zeer afwisselend en uitdagend. Ik zou niks meer anders willen en hoop dit tot aan mijn pensioen te kunnen blijven doen.”

“Het is gewoon heerlijk werken…als ik vragen heb word ik meteen te woord gestaan. En fijn om niet “vast te zitten” op één afdeling. Er is afwisseling genoeg.”

“Het leukste vind ik dat je op veel verschillende locaties komt te werken, en er zo achter komt wat je écht leuk vindt en wat bij jou past.”

“Ik werk al heel lang voor GTSzorg en ben blij dat ik de stap naar detachering heb gezet. Het geeft me vrijheid om zelf de balans tussen werk en privé te kunnen bepalen.”

“Het werken bij GTSzorg is afwisselend en uitdagend en je kunt zelf invullen wanneer en welke tijden je kunt werken. Je komt voor een langere periode bij een instelling of thuiszorg te werken. Je kunt zelf de keuze maken tussen PG en somatiek. En je dag kan er als volgt uitzien: Mensen wassen en aankleden. Samen met elkaar ontbijten en koffie drinken. Lunchen en rusten. Koffie drinken en even de krant voorlezen. Dan warm eten klaarmaken en eten. Als de bewoners aangeven dat ze naar bed willen kan je ze daarbij helpen.”

Trots op onze medewerkers!

We mogen als GTSzorg niet klagen. Dat doen we dan ook niet. De kwaliteit die we samen bieden is te danken aan de inzet van onze GTSzorg-ers. Verpleegkundigen en verzorgende die zich fijn voelen in hun werk. En die energie overbrengen aan de cliënten van de vele zorginstellingen waarvoor we mogen werken. We zijn trots op iedereen die zich bij ons heeft aangesloten en zich vol enthousiasme inzet voor de zorg. Daar worden we allemaal beter van!

Lees hier meer over hoe wat wij leuk vinden, wat onze collega’s doen en hoe GTSzorg Werkt.

Op 23 november raakte ik besmet met corona. Ik had vooral hoofdpijn en dagenlang koorts. Ik rook niks meer, had concentratieproblemen, was moe en had gewrichtspijn. Mijn conditie liep hard achteruit. Zo hard dat ik nu nog steeds niet hersteld ben.

Soms kan ik in de pauze al in slaap vallen

Ik werkte eigenlijk altijd nachtdiensten. Nu kan ik dat nog niet opbrengen. Bij GTSzorg geven ze me de tijd die ik nodig heb om helemaal terug te komen in het arbeidsproces. Daarom draai ik alleen middagdiensten om zo weer langzaamaan het werk op te bouwen. Maar soms kan ik in de pauze al in slaap vallen. Doordat ik al langdurig in de ziektewet zit, is het financieel voor ons gezin best een klap. Hopelijk kan ik dus snel mijn gewoonlijke nachtdiensten weer oppakken.

Emotioneel kreeg ik nog de grootste klap

Mijn kinderen werden helaas ook ziek. En ook mijn partner, die daarbij een fikse longontsteking opliep. Hij belandde in het ziekenhuis aan het zuurstof en verloor negen kilo. Ik voelde me schuldig. Ik was toch voorzichtig geweest? We wonen in Duitsland. En in Duitse ziekenhuizen is bezoek helemaal niet toegestaan. Ik zie nog het moment voor me dat hij thuis werd weggevoerd in de ambulance. Dan hoop je dat je elkaar snel weer ziet, gezond en wel.

Toch ben ik blij met mijn baan in de zorg

Ik heb tenminste werk! Kijk naar ondernemers in de steden en de horeca, voor hen vind ik het ook wrang. Natuurlijk is de impact onder zorgmedewerkers groot. De eerste golf ging gelukkig aan onze afdeling voorbij, maar de gedachte om onze kwetsbare bewoners te verliezen was beangstigend. De tweede golf bleef het helaas niet bij gedachten alleen. Zo mocht ik invallen op een COVID-afdeling van Waalboog. Als je daar aan het begin van je dienst staat weet je al, die bewoner haalt het wel en die haalt het niet. Dat is heel hard. Gelukkig sta je niet alleen. Samen met je collega’s kun je het aan.

Een plastic schort was in het begin genoeg

De saamhorigheid en het teamgevoel onder ons als collega’s is groot. En Waalboog regelde een psycholoog waar medewerkers en patiënten altijd terecht kunnen. Maar vooral in het begin van de crisis hadden we regelmatig een tekort aan preventiematerialen. We droegen vaak alleen een plastic schort. Handschoenen en mondkapjes waren er niet of te weinig. Ook op dit moment verwacht ik van de overheid nog niet veel. Er is niet eens een extraatje voor de mensen die op een COVID-afdeling werken. Terwijl zij toch dagelijks het risico lopen om ziek te worden. Er is geen risicovergoeding, ook wachtdagen vervallen niet als je de ziektewet in gaat. Dat moet echt veranderen willen ze in de toekomst meer handen aan het bed krijgen.

– Chantal Couzijn, niveau 4 –

Mijn partner is chronisch ziek. Op een dag dat ik aan het werk was, belde hij me. Hij was opeens zo ziek, had hoge koorts, en vroeg of ik gelijk naar huis kon komen. Mijn zoontje had ook koorts. Dus ik reed ze samen naar de teststraat. En ja, zij waren positief. Net als mijn schoonmoeder en de oppas.

Ik heb ze waarschijnlijk allemaal aangestoken…

Een dag later viel het me op dat ik de boerenkool die ik klaarmaakte niet rook. Ik heb me daarom laten testen en toen bleek dat ik ook positief was. Heel toevallig, maar ik ben waarschijnlijk besmet geraakt op de dag dat ik ingeënt werd tegen corona. Dat was 27 januari. Ik had al wel een tijdje last van hoofdpijn. Maar dat was voor mij geen aanleiding om te testen.

Het gebeurt wel eens dat een cliënt zomaar je mondkapje aftrekt

Vermoedelijk ben ik besmet geraakt op mijn werk. Ik werkte toen in Tiel en daar waren enkele besmette cliënten. Door alle beschermingsmiddelen die we tijdens het werk dragen, voel ik me wel veilig. Maar toch is het niet ideaal. Mensen zien je mimiek niet en kunnen je slechter verstaan. Soms gebeurt het dan dat een cliënt je mondkapje wegtrekt om je beter te kunnen verstaan.

Ik ben niet zo’n klager, wil maar doorgaan

Inmiddels ben ik weer volledig aan het werk. Toch heb ik me een aantal keer ziekgemeld. Dan was ik te moe. Nadat ik me regelmatig ziek melde, had ik een gesprek met GTSzorg. Ik had namelijk niet aangegeven dat ik moeite had om het werk weer op te pakken. Dat vind ik lastig. Het liefst ga ik maar door zonder te klagen.

De coronacrisis was een van de redenen dat ik bij GTSzorg ben gaan werken

Daarvoor werkte ik 22 jaar op een kleinschalige woonvorm. Het voelde daar als mijn eigen familie. Toen de regels steeds strenger werden, kreeg ik daar last van. Er mocht geen bezoek meer komen, wij mochten geen lichamelijk contact meer hebben met de mensen. Ik kon daar niet mee dealen en ging telkens met een wanhopig gevoel naar huis. Nu werk ik op verschillende locaties en daardoor heb je iets minder binding met de cliënten.

De overheid is streng, maar het is nodig

De overheid doet het goed, vind ik. Ze zijn streng, maar dat is nodig. Extra geld helpt niet, daarmee maak je dit niet goed. Ik heb mijn schoonmoeder en partner besmet. Zij zijn behoorlijk ziek geweest. Mijn man heeft gelukkig geen longklachten gehad. Wel heeft hij een flinke stap achteruit gedaan. Hij kan ’s avonds nog geen rondje lopen. Dat is niet goed te maken met geld. Ik ben daarom wel voorzichtiger geworden op mijn werk. Ik draag meer bescherming en neem altijd schone kleren mee. Ook vind ik dat er in verpleeghuizen een eenduidiger beleid zou moeten komen. In ieder geval moeten gezonde en besmette mensen van elkaar gescheiden kunnen worden.

– Hanneke de Haas, verzorgende 3IG –

Van alle zorgmedewerkers die in de eerste golf corona kregen, heeft maar liefst 90% nog steeds klachten. Dat blijkt uit onderzoek van vakbond FNV en onderzoeksplatform Pointer. Ruim een kwart van hen heeft hierdoor ook financiële schade of verwacht die binnenkort.

Een schrijnende constatering

Medewerkers in de zorg zetten zich dag in dag uit vol overgave in voor hun cliënten. Ook in crisistijd. Niet alleen omdat het hun beroep is, vooral omdat ze begaan zijn met hun cliënten. Daarom wil de FNV dat de overheid een fonds opent voor zorgmedewerkers die besmet zijn geraakt en langdurig klachten hebben.

Medewerkers aan het woord

Ook een aantal van onze GTSzorg-medewerkers is helaas getroffen door corona. Enkelen ervaren nog steeds de nadelige gevolgen ervan. Natuurlijk proberen wij ze zo goed mogelijk te helpen om hun werkzaamheden, waar dat kan, weer op te pakken. In deze serie laten we hen aan het woord. Hoe kijken zij terug op het afgelopen jaar? En is hun kijk op de zorg hierdoor veranderd?

Lees hier al onze verhalen.

Op 21 maart werd ik ziek. Ik was bij een cliënt geweest. Deze dementerende man hoestte me tijdens het wassen plotseling recht in mijn gezicht. Hij had echter nog geen ziekteverschijnselen, dus ik droeg geen bescherming. Dit veranderde ik meteen, maar twee dagen later was ik doodziek.

Eerst maar een paracetamol

Ik heb 11 dagen koorts gehad. En heb zelfs een paar keer de huisartsenpost gebeld. Dan ging ik naar bed, maar bovenaan de trap kon ik niet meer verder. Uiteindelijk ben ik naar bed gekropen. De benauwdheid bleef meer dan een half uur. Toch kwam de huisarts niet. Ik moest eerst maar een paracetamol nemen. Ze hadden het denk ik ook gigantisch druk. De cliënt die in mijn gezicht hoestte is trouwens zelf vier dagen later helaas overleden.

Ik vertrouwde mijn lichaam niet

Ook na de koorts heb ik nog nachten last gehad van nachtzweten. In april heb ik daarom voor de zekerheid weer een test gedaan. Ik vertrouwde mijn lichaam niet, was bang om anderen te besmetten. Bij cliënten die niet verdacht of besmet waren, droegen wij als personeel destijds namelijk geen mondkapjes. Die waren er vaak niet genoeg, er was veel onduidelijkheid. Ik heb me in het begin van de crisis dan ook niet altijd veilig gevoeld tijdens mijn werk.

Mijn longen bleken niet schoon

Omdat de test negatief was, ging ik vanaf mei weer werken. Op therapeutische basis, en het ging soms wel, soms niet. Ik had vaak totaal geen puf en kon amper 200 meter lopen, zelfs nadat ik 24 uur koortsvrij was. Terwijl ik heel sportief ben. Normaal gesproken fiets ik twee tot drie keer in de week zo’n 90 kilometer. In mei ben ik daarom teruggegaan naar de huisarts. Mijn longen bleken niet schoon. Dus startte ik met fysiotherapie, waar al gericht met coronacliënten gewerkt werd. Door hen werd ik doorgestuurd naar de ergotherapeut, die mij hielp mijn energie goed over een dag te verdelen. In juni waren mijn longen helaas nog niet schoon. Ik kreeg een verwijzing naar het ziekenhuis. Daarna ben ik onder begeleiding van een sportarts aan mijn conditie gaan werken. Eind augustus kon ik weer 20 uur werken zonder klachten. Sinds januari ben ik pas weer helemaal hersteld. Ik kan nu na het werk weer op de fiets stappen.

Die zorgbonus was mooi meegenomen

Gelukkig heb ik geen financiële schade geleden. Alleen de kosten voor de fysiotherapie waren voor eigen rekening. Vanuit de overheid kreeg ik een zorgbonus. Dat was mooi meegenomen. Maar er zijn zo veel meer bedrijven die dat nu ook verdienen! Bovendien is de aandacht heel erg gericht op ziekenhuizen. Daar is de situatie inderdaad erg, maar onderschat niet hoe het in verzorgingstehuizen en de thuiszorg is. Want hoe goed zijn de ventilaties in die gebouwen nu eigenlijk?

Het is allemaal veel afstandelijker geworden

Er is veel veranderd in de zorg het afgelopen jaar. Ik heb weinig contact met collega’s. Vergaderingen zijn allemaal online. Op die manier kun je toch minder goed je frustraties uiten. Het is wat afstandelijker allemaal. Ook wil de overheid meer verpleegkundigen. Maar onderschat de MBO’ers niet. Laat hen ook meer meedenken en -praten. Zij zijn waardevol voor de zorg. En wat minder administratieve rompslomp zou ook verbetering brengen.

– Helma van Nooijen, verzorgende 3IG –

Op 1 december 2020 ben ik bij GTSzorg begonnen. Laatst had ik avonddienst in de thuiszorg. Ik belde bij een cliënt aan. En terwijl ik bij de deur sta te wachten, zie ik dat de mevrouw die opendoet enigszins teleurgesteld is dat er weer een vreemd gezicht voor haar staat.

Ik benoem het meteen en zeg: ‘Ja, weer een vreemd gezicht. Erg vervelend voor jullie, maar ik denk dat we samen er wel uit komen hoor.’ Het ijs is meteen gebroken. De mevrouw legt aan mij uit wat de bedoeling is en hoe haar man graag verzorgd wil worden. Ik luister aandachtig en geef haar de ruimte om dit ook allemaal te vertellen. Ondertussen maak ik ook contact met de cliënt en vraag aan hem of alles naar wens gaat. Terwijl ik met de cliënt bezig ben, zegt de mevrouw: ‘Jeetje, jij hebt wel veel ervaring! Kom je morgen weer terug?’

Dat soort reacties, daar doen we het toch voor :-)

Helma, Verzorgende 3IG

De eerste golf van de COVID-pandemie is gelukkig aan onze afdeling voorbijgegaan. We moesten er niet aan denken dat COVID zich op onze intensieve zorgafdeling zou openbaren. De gedachte om de bewoners te verliezen was beangstigend. Onze bewoners zijn kwetsbaar. Sommigen worden invasief of non-invasief beademd.

We houden ons aan de regels en voorschriften. Iedereen werkt hard. Tijdens de tweede golf is iedereen vermoeider. Corona grijpt onophoudelijk om zich heen. Ik werk inmiddels voor twee opdrachtgevers.

Dan krijg ik het virus, positief getest. Waar en bij wie ben ik geweest?
Mijn hele gezin wordt ziek, in meer of mindere mate. Mijn partner komt in het ziekenhuis terecht, ligt aan het zuurstof en verliest negen kilo. Ik ga me schuldig voelen. Dacht dat ik goed beschermd was. Ik ben toch voorzichtig geweest? Het virus grijpt om me heen en laat een sliert van ellende achter. Mijn collega’s, bewoners en gezin raken besmet.

Naast dat ik me echt ziek heb gevoeld en mijn energie nog niet terug is, sta ik tijdens mijn nachtdienst aan het bed. Ik kijk naar de bewoners. Nu nog elf, straks nog negen. Twee bewoners gaan COVID niet overleven. Gelukkig staat er een heel lieve en barmhartige collega naast me, samen kunnen we dit.

Via de app krijgen we een bericht van een collega en vriendin van de andere afdeling. “Dhr. x op intensive care komt morgen te overlijden. Mevr. y is positief getest en ligt bij ons aan de beademing.” Ik voel me ziek worden van binnen. Is dit mijn schuld? Ik ben daar geweest. Hebben ze het van mij? Wil ik nog terug naar de afdelingen, met de kans dat ik besmet word? Of dat ik andere besmet? Een achtbaan van emoties.

Ik bel mijn moeder, ik mis haar. Ik huil omdat ik haar echt even wil knuffelen. Pff, dat was in maart voor het laatst…

Met onrust in mijn hoofd en vermoeidheid in mijn lijf na mijn eerste nachtdienst, na weken, kijk ik naar mijn vriend. “Shit, wat zie jij eruit. Kan ik wat voor je doen schat?” Rond half drie stort ik in bed, ik ben gesloopt.

Ondertussen heb ik mijn lieve paard Flo’s Blues in laten slapen. Dat was mijn stukje ontspanning… Wat een vreselijk jaar.

Mijn hart gaat naar iedereen, stay safe❤️

Rustige kerstdagen.

– Chantal, verpleegkundige niveau 4 –

Wat een werk hebben onze zorgmedewerkers de afgelopen maanden verzet. Keer op keer konden wij rekenen op jullie inzet. Terwijl het werk in de zorg de laatste tijd zwaar kon zijn. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Daarom zijn we blij dat we onze medewerkers mochten verrassen met een momentje voor zichzelf. Bij Spiegeloogies.

Spiegeloogies paardencoaching

Tijdens de sessie bij Spiegeloogies ga je samen met de paarden op zoek naar een stukje zelfreflectie. Wat kun je goed? Wat wil je graag? De paarden maken je kwaliteiten en beperkende gedachten zichtbaar. Els Middelhoek coacht je daarbij. Op een oplossingsgerichte manier en met een gezonde dosis humor.

‘Wat een geschenk was Spiegeloogies voor mij. Als iemand een ontspanmoment nodig heeft, dan raad ik dit zeker aan. Ik heb een superervaring opgedaan! Ook met een traan, maar dat mag als je even naar jezelf kijkt. Daarom wil ik deze ervaring delen, zodat meer collega’s gebruikmaken van dit mooie cadeau. Bedankt!’
– Jo den Teuling

Wij zijn blij dat we onze hardwerkende medewerkers mochten verrassen met een momentje voor zichzelf. Bij Spiegeloogies.

‘Wat een geschenk was Spiegeloogies voor mij. Als iemand een ontspanmoment nodig heeft, dan raad ik dit zeker aan. Ik heb een superervaring opgedaan! Ook met een traan, maar dat mag als je even naar jezelf kijkt. Daarom wil ik deze ervaring delen, zodat meer collega’s gebruikmaken van dit mooie cadeau. Bedankt!’

Via GTSzorg werkte ik een keer op een PG-afdeling in Nijmegen. Deze afdeling had twee huiskamers. Iedere huiskamer had zes bewoners. Ik had daar een avonddienst in huiskamer één. Een vaste collega die daar werkte – een leuke meid – stond op huiskamer twee. Ze zei dat ik haar kon bellen als er iets was of als ik iets wilde weten.

Een nadeel was dat ik geen toegang had tot het elektronisch cliëntendossier om iets op te zoeken of te rapporteren. Maar er was wel een duidelijke looplijst aanwezig. Rond 20.00 uur zat er een klein vrouwtje in een stoel bij de tv te slapen. Ik maakte haar wakker en vroeg of ze liever naar bed ging om te slapen. Ze keek me dankbaar aan en zei: ‘Ja, graag zuster.’

Zo gezegd, zo gedaan. Ik legde mevrouw alles goed uit en vertelde precies wat ik ging doen. Want ik merkte toch wel een zekere weerstand bij haar. Dit ging eigenlijk erg goed. Als ik zag dat ze iets niet begreep, herhaalde ik het. Uiteindelijk lag mevrouw heerlijk in haar bed en vroeg: ‘Zuster, bedankt voor alles. Wanneer komt u weer?’ Ik zei haar dat ik dat niet wist. Daarop wenkte ze me naar zich toe en gaf me een kus op mijn wang. Geweldig was dat!

Bij terugkomst in de huiskamer kwam mijn collega naar me toe en vroeg: ‘Waar is mevrouw?’ Toen ik haar vertelde dat mevrouw in bed lag, viel haar mond open van verbazing. Ze zei: ‘Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Wij brengen mevrouw altijd met zijn tweeën naar bed, omdat ze erg agressief is.’ Ik vertelde dat ik alles goed aan mevrouw had uitgelegd. En stelde voor dat het misschien wel bedreigend is voor mevrouw als twee personen haar naar bed brengen. Mijn collega beaamde dit.

Een paar weken later moest ik weer naar die afdeling. Ik was eigenlijk wel benieuwd hoe het met mevrouw ging. Een collega vertelde me dat ze haar sinds mijn aanwezigheid alleen naar bed brachten. Wel met veel geduld en uitleg, maar zonder enige vorm van agressie.

Dankzij zulke gebeurtenissen vind ik het geweldig om af en toe op een vreemde locatie te werken. Dit kan alleen bij GTSzorg.

(door: Corine, verzorgende 3IG)

Wat is er zuster?

Mevrouw ligt in bed en zegt: “Kom je mij helpen zuster? Dat is fijn.”
“Tuurlijk” zeg ik en geef mevrouw mijn hand, ingepakt in een blauwe handschoen.
Samen lopen we naar de wc, dicht achter mevrouw om haar te ondersteunen.

Ik buk om mevrouw te helpen met de kleding en schoenen.
Ze aait mij over mijn wang en zegt: “Wat is er zuster?”
“Is er nog oorlog?” vraagt mevrouw.
Ik moet even slikken en zeg: “Ja, het virus is er nog.”
“Ja erg hè!?” zegt mevrouw. Ze weet niet precies wat er is, maar voelt het wel.

Geen bezoek op de afdeling, serene rust achter gesloten deuren.
Maar schijn bedriegt.
De eenzaamheid is groot; niet alleen hier maar in veel verpleeghuizen of thuis situaties.

Meneer vraagt: “Waar is mijn vrouw? Komt ze nog?”
“Nee, vandaag niet…” antwoord ik, “…misschien morgen weer.”
“Ohh, dat is fijn” zegt meneer, die gelukkig geen weet heeft van wat er speelt.
Maar zijn echtgenoot des te meer.
Al meer dan 50 jaar samen, sinds zijn dementie dagelijks bezoek en nu zit alles op slot.

Mevrouw is verdrietig mist haar man.
Ik praat met mevrouw en bied haar een luisterend oor op afstand via de telefoon.
“Bedankt zuster, fijn om te horen dat het goed gaat met mijn man. Doe je de groetjes…”

Lopen gaat moeizaam de laatste tijd bij mevrouw; pijnlijke knieën door artrose.
Toch moeten we samen bewegen, op en neer die knie, even rekken en strekken.
Ik zit naast mevrouw en doe mee. We lachen.
Mevrouw zegt: “Het lijkt wel de gym-club.”
De fysiotherapie komt niet meer in huis sinds de Corona.

Beeld-bellen naar mevrouw haar dochter. Wat een feest!
Ik zwaai mee en mevrouw roept hard” Ik hou van jou, ik ben hier hoor, zie je mij?”
“Ik ook van jou mam, tot snel. Dag lieverd…”

Lekker opfrissen, tanden poetsen, dag crème of scheren.
Hulp bij het eten of gewoon een knuffel omdat ze het nodig hebben.
Dit en al het andere kun je niet op afstand! Nu wel met meer verstand.
Zorgen doe je met je gevoel, met  je hart.

Corona je krijgt ons er niet onder.
Onze handen blijven warm, voor onze bewoners maar hard voor jou!
Blijf thuis, wees lief. Was je handen, Denk aan elkaar.

Zomaar een stukje dag…

(door: Susanne Niels, verzorgende 3ig)