Op 1 december 2020 ben ik bij GTSzorg begonnen. Laatst had ik avonddienst in de thuiszorg. Ik belde bij een cliënt aan. En terwijl ik bij de deur sta te wachten, zie ik dat de mevrouw die opendoet enigszins teleurgesteld is dat er weer een vreemd gezicht voor haar staat.

Ik benoem het meteen en zeg: ‘Ja, weer een vreemd gezicht. Erg vervelend voor jullie, maar ik denk dat we samen er wel uit komen hoor.’ Het ijs is meteen gebroken. De mevrouw legt aan mij uit wat de bedoeling is en hoe haar man graag verzorgd wil worden. Ik luister aandachtig en geef haar de ruimte om dit ook allemaal te vertellen. Ondertussen maak ik ook contact met de cliënt en vraag aan hem of alles naar wens gaat. Terwijl ik met de cliënt bezig ben, zegt de mevrouw: ‘Jeetje, jij hebt wel veel ervaring! Kom je morgen weer terug?’

Dat soort reacties, daar doen we het toch voor :-)

Helma, Verzorgende 3IG

De eerste golf van de COVID-pandemie is gelukkig aan onze afdeling voorbijgegaan. We moesten er niet aan denken dat COVID zich op onze intensieve zorgafdeling zou openbaren. De gedachte om de bewoners te verliezen was beangstigend. Onze bewoners zijn kwetsbaar. Sommigen worden invasief of non-invasief beademd.

We houden ons aan de regels en voorschriften. Iedereen werkt hard. Tijdens de tweede golf is iedereen vermoeider. Corona grijpt onophoudelijk om zich heen. Ik werk inmiddels voor twee opdrachtgevers.

Dan krijg ik het virus, positief getest. Waar en bij wie ben ik geweest?
Mijn hele gezin wordt ziek, in meer of mindere mate. Mijn partner komt in het ziekenhuis terecht, ligt aan het zuurstof en verliest negen kilo. Ik ga me schuldig voelen. Dacht dat ik goed beschermd was. Ik ben toch voorzichtig geweest? Het virus grijpt om me heen en laat een sliert van ellende achter. Mijn collega’s, bewoners en gezin raken besmet.

Naast dat ik me echt ziek heb gevoeld en mijn energie nog niet terug is, sta ik tijdens mijn nachtdienst aan het bed. Ik kijk naar de bewoners. Nu nog elf, straks nog negen. Twee bewoners gaan COVID niet overleven. Gelukkig staat er een heel lieve en barmhartige collega naast me, samen kunnen we dit.

Via de app krijgen we een bericht van een collega en vriendin van de andere afdeling. “Dhr. x op intensive care komt morgen te overlijden. Mevr. y is positief getest en ligt bij ons aan de beademing.” Ik voel me ziek worden van binnen. Is dit mijn schuld? Ik ben daar geweest. Hebben ze het van mij? Wil ik nog terug naar de afdelingen, met de kans dat ik besmet word? Of dat ik andere besmet? Een achtbaan van emoties.

Ik bel mijn moeder, ik mis haar. Ik huil omdat ik haar echt even wil knuffelen. Pff, dat was in maart voor het laatst…

Met onrust in mijn hoofd en vermoeidheid in mijn lijf na mijn eerste nachtdienst, na weken, kijk ik naar mijn vriend. “Shit, wat zie jij eruit. Kan ik wat voor je doen schat?” Rond half drie stort ik in bed, ik ben gesloopt.

Ondertussen heb ik mijn lieve paard Flo’s Blues in laten slapen. Dat was mijn stukje ontspanning… Wat een vreselijk jaar.

Mijn hart gaat naar iedereen, stay safe❤️

Rustige kerstdagen.

– Chantal, verpleegkundige niveau 4 –

Wat een werk hebben onze zorgmedewerkers de afgelopen maanden verzet. Keer op keer konden wij rekenen op jullie inzet. Terwijl het werk in de zorg de laatste tijd zwaar kon zijn. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Daarom zijn we blij dat we onze medewerkers mochten verrassen met een momentje voor zichzelf. Bij Spiegeloogies.

Spiegeloogies paardencoaching

Tijdens de sessie bij Spiegeloogies ga je samen met de paarden op zoek naar een stukje zelfreflectie. Wat kun je goed? Wat wil je graag? De paarden maken je kwaliteiten en beperkende gedachten zichtbaar. Els Middelhoek coacht je daarbij. Op een oplossingsgerichte manier en met een gezonde dosis humor.

‘Wat een geschenk was Spiegeloogies voor mij. Als iemand een ontspanmoment nodig heeft, dan raad ik dit zeker aan. Ik heb een superervaring opgedaan! Ook met een traan, maar dat mag als je even naar jezelf kijkt. Daarom wil ik deze ervaring delen, zodat meer collega’s gebruikmaken van dit mooie cadeau. Bedankt!’
– Jo den Teuling

Wij zijn blij dat we onze hardwerkende medewerkers mochten verrassen met een momentje voor zichzelf. Bij Spiegeloogies.

‘Wat een geschenk was Spiegeloogies voor mij. Als iemand een ontspanmoment nodig heeft, dan raad ik dit zeker aan. Ik heb een superervaring opgedaan! Ook met een traan, maar dat mag als je even naar jezelf kijkt. Daarom wil ik deze ervaring delen, zodat meer collega’s gebruikmaken van dit mooie cadeau. Bedankt!’

Via GTSzorg werkte ik een keer op een PG-afdeling in Nijmegen. Deze afdeling had twee huiskamers. Iedere huiskamer had zes bewoners. Ik had daar een avonddienst in huiskamer één. Een vaste collega die daar werkte – een leuke meid – stond op huiskamer twee. Ze zei dat ik haar kon bellen als er iets was of als ik iets wilde weten.

Een nadeel was dat ik geen toegang had tot het elektronisch cliëntendossier om iets op te zoeken of te rapporteren. Maar er was wel een duidelijke looplijst aanwezig. Rond 20.00 uur zat er een klein vrouwtje in een stoel bij de tv te slapen. Ik maakte haar wakker en vroeg of ze liever naar bed ging om te slapen. Ze keek me dankbaar aan en zei: ‘Ja, graag zuster.’

Zo gezegd, zo gedaan. Ik legde mevrouw alles goed uit en vertelde precies wat ik ging doen. Want ik merkte toch wel een zekere weerstand bij haar. Dit ging eigenlijk erg goed. Als ik zag dat ze iets niet begreep, herhaalde ik het. Uiteindelijk lag mevrouw heerlijk in haar bed en vroeg: ‘Zuster, bedankt voor alles. Wanneer komt u weer?’ Ik zei haar dat ik dat niet wist. Daarop wenkte ze me naar zich toe en gaf me een kus op mijn wang. Geweldig was dat!

Bij terugkomst in de huiskamer kwam mijn collega naar me toe en vroeg: ‘Waar is mevrouw?’ Toen ik haar vertelde dat mevrouw in bed lag, viel haar mond open van verbazing. Ze zei: ‘Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Wij brengen mevrouw altijd met zijn tweeën naar bed, omdat ze erg agressief is.’ Ik vertelde dat ik alles goed aan mevrouw had uitgelegd. En stelde voor dat het misschien wel bedreigend is voor mevrouw als twee personen haar naar bed brengen. Mijn collega beaamde dit.

Een paar weken later moest ik weer naar die afdeling. Ik was eigenlijk wel benieuwd hoe het met mevrouw ging. Een collega vertelde me dat ze haar sinds mijn aanwezigheid alleen naar bed brachten. Wel met veel geduld en uitleg, maar zonder enige vorm van agressie.

Dankzij zulke gebeurtenissen vind ik het geweldig om af en toe op een vreemde locatie te werken. Dit kan alleen bij GTSzorg.

(door: Corine, verzorgende 3IG)

Wat is er zuster?

Mevrouw ligt in bed en zegt: “Kom je mij helpen zuster? Dat is fijn.”
“Tuurlijk” zeg ik en geef mevrouw mijn hand, ingepakt in een blauwe handschoen.
Samen lopen we naar de wc, dicht achter mevrouw om haar te ondersteunen.

Ik buk om mevrouw te helpen met de kleding en schoenen.
Ze aait mij over mijn wang en zegt: “Wat is er zuster?”
“Is er nog oorlog?” vraagt mevrouw.
Ik moet even slikken en zeg: “Ja, het virus is er nog.”
“Ja erg hè!?” zegt mevrouw. Ze weet niet precies wat er is, maar voelt het wel.

Geen bezoek op de afdeling, serene rust achter gesloten deuren.
Maar schijn bedriegt.
De eenzaamheid is groot; niet alleen hier maar in veel verpleeghuizen of thuis situaties.

Meneer vraagt: “Waar is mijn vrouw? Komt ze nog?”
“Nee, vandaag niet…” antwoord ik, “…misschien morgen weer.”
“Ohh, dat is fijn” zegt meneer, die gelukkig geen weet heeft van wat er speelt.
Maar zijn echtgenoot des te meer.
Al meer dan 50 jaar samen, sinds zijn dementie dagelijks bezoek en nu zit alles op slot.

Mevrouw is verdrietig mist haar man.
Ik praat met mevrouw en bied haar een luisterend oor op afstand via de telefoon.
“Bedankt zuster, fijn om te horen dat het goed gaat met mijn man. Doe je de groetjes…”

Lopen gaat moeizaam de laatste tijd bij mevrouw; pijnlijke knieën door artrose.
Toch moeten we samen bewegen, op en neer die knie, even rekken en strekken.
Ik zit naast mevrouw en doe mee. We lachen.
Mevrouw zegt: “Het lijkt wel de gym-club.”
De fysiotherapie komt niet meer in huis sinds de Corona.

Beeld-bellen naar mevrouw haar dochter. Wat een feest!
Ik zwaai mee en mevrouw roept hard” Ik hou van jou, ik ben hier hoor, zie je mij?”
“Ik ook van jou mam, tot snel. Dag lieverd…”

Lekker opfrissen, tanden poetsen, dag crème of scheren.
Hulp bij het eten of gewoon een knuffel omdat ze het nodig hebben.
Dit en al het andere kun je niet op afstand! Nu wel met meer verstand.
Zorgen doe je met je gevoel, met  je hart.

Corona je krijgt ons er niet onder.
Onze handen blijven warm, voor onze bewoners maar hard voor jou!
Blijf thuis, wees lief. Was je handen, Denk aan elkaar.

Zomaar een stukje dag…

(door: Susanne Niels, verzorgende 3ig)

De afgelopen tijd hebben we veel steun gekregen. Dat doet ons en onze medewerkers goed. En ook al is het zwaar, met jullie steun komen we er wel. Namens iedereen bedankt!

We delen graag de beelden en verhalen uit de zorg. Lees het verhaal van onze collega’s:

Corine schrijft over haar bijzondere ervaring op een PG-afdeling. Met Susanne beleef je een emotionele ervaring met een cliënt. Jo die laat zien hoe er wordt genoten van haar zelfgemaakte broodjes knak. En speelt Myrna voor alle bewoners accordeon in de kloostertuin (met video).

Ik ben 2 jaar geleden begonnen met de BBL opleiding tot verpleegkundige 4. GTS zorg is in gesprek gegaan met Brabantzorg en uiteindelijk mocht ik bij Brabantzorg de opleiding gaan doen. Hier was ik erg blij, want ik heb altijd de intentie gehad om door te studeren. Ik heb via GTS al veel bij Brabantzorg gewerkt en dit heb ik altijd als prettig ervaren.

Tijdens de opleiding werd er ook veel aandacht besteed aan mijn leerproces. Aantal jaren geleden ben ik van activiteitenbegeleider omgeschoold naar verzorgende IG. De theorie die ik tijdens de verzorgende IG opleiding kreeg was geheel nieuw voor mij. Inmiddels heb ik aantal jaar als verzorgende IG gewerkt dus nu herken je de theorie.

Doordat je werkervaring hebt kun je de theorie aan de praktijk koppelen. Ik heb gemerkt dat bij de opleiding verpleegkunde meer aandacht wordt besteed aan de anatomie, fysiologie en pathologie. Dit vind ik erg interessant en hierdoor was het ook leuk om naar school te gaan. Ik vind het namelijk erg boeiend dat je de oorzaak van een bepaald ziektebeeld of klacht kunt benoemen. Dat je bijvoorbeeld weet waar de klachten van een zorgvrager mogelijk vandaan kunnen komen. Klinisch redeneren. Ik heb gemerkt dat ik hierin heel veel gegroeid ben. Je krijgt steeds meer vertrouwen omdat je simpelweg meer kennis hebt.

Het BBL traject is voor mij goed te combineren geweest met mijn privé omstandigheden. Tuurlijk zijn er periodes dat je veel moet leren voor examens, maar dat hoort er nu eenmaal bij.
Als je de goede balans opmaakt en volgens de planning werkt is het prima te doen. Ik ben erg blij met het behalen van mijn opleiding.

Sanne Adriaans

GTSzorg verpleegkundige 4

Dit jaar rijdt Team ‘Lekker Belangrijk’ mee voor diverse goede doelen. Zoal de naam al aangeeft zijn veel dingen in het leven belangrijk. Vaak maken we ons druk over zaken die, als je ze in perspectief zet, helemaal niet belangrijk zijn.

Dat is natuurlijk het geval bij onze gezondheid, want wees nou eerlijk, dat is tocht het belangrijkste. Helaas heeft niet iedereen het geluk om gezond te zijn of dat te blijven en kampt hij/zij met een ziekte/aandoening. Op het moment dat je gezondheid te wensen over laat worden alle andere zaken “Lekker Belangrijk”, waar maakt men zich toch allemaal druk over. Om iedereen die te kampen heeft met een ziekte/aandoening een hart onder de riem te kunnen steken, probeert dit Team geld bij elkaar te krijgen voor diverse goede doelen.

Dat kan zijn voor onderzoek of een uitje, het maakt niet uit, iedereen kan wel wat extra hulp gebruiken. Medicijnen of gewoon wat aandacht, als het maar helpt en hun wereld een stukje leefbaarder maakt.