Zomaar een stukje dag

Mevrouw ligt in bed en zegt: “Kom je mij helpen zuster? Dat is fijn.”
“Tuurlijk” zeg ik en geef mevrouw mijn hand, ingepakt in een blauwe handschoen.
Samen lopen we naar de wc, dicht achter mevrouw om haar te ondersteunen.

Ik buk om mevrouw te helpen met de kleding en schoenen.
Ze aait mij over mijn wang en zegt: “Wat is er zuster?”
“Is er nog oorlog?” vraagt mevrouw.
Ik moet even slikken en zeg: “Ja, het virus is er nog.”
“Ja erg hè!?” zegt mevrouw. Ze weet niet precies wat er is, maar voelt het wel.

Geen bezoek op de afdeling, serene rust achter gesloten deuren.
Maar schijn bedriegt.
De eenzaamheid is groot; niet alleen hier maar in veel verpleeghuizen of thuis situaties.

Meneer vraagt: “Waar is mijn vrouw? Komt ze nog?”
“Nee, vandaag niet…” antwoord ik, “…misschien morgen weer.”
“Ohh, dat is fijn” zegt meneer, die gelukkig geen weet heeft van wat er speelt.
Maar zijn echtgenoot des te meer.
Al meer dan 50 jaar samen, sinds zijn dementie dagelijks bezoek en nu zit alles op slot.

Mevrouw is verdrietig mist haar man.
Ik praat met mevrouw en bied haar een luisterend oor op afstand via de telefoon.
“Bedankt zuster, fijn om te horen dat het goed gaat met mijn man. Doe je de groetjes…”

Lopen gaat moeizaam de laatste tijd bij mevrouw; pijnlijke knieën door artrose.
Toch moeten we samen bewegen, op en neer die knie, even rekken en strekken.
Ik zit naast mevrouw en doe mee. We lachen.
Mevrouw zegt: “Het lijkt wel de gym-club.”
De fysiotherapie komt niet meer in huis sinds de Corona.

Beeld-bellen naar mevrouw haar dochter. Wat een feest!
Ik zwaai mee en mevrouw roept hard” Ik hou van jou, ik ben hier hoor, zie je mij?”
“Ik ook van jou mam, tot snel. Dag lieverd…”

Lekker opfrissen, tanden poetsen, dag crème of scheren.
Hulp bij het eten of gewoon een knuffel omdat ze het nodig hebben.
Dit en al het andere kun je niet op afstand! Nu wel met meer verstand.
Zorgen doe je met je gevoel, met  je hart.

Corona je krijgt ons er niet onder.
Onze handen blijven warm, voor onze bewoners maar hard voor jou!
Blijf thuis, wees lief. Was je handen, Denk aan elkaar.

Zomaar een stukje dag…

(door: Susanne Niels, verzorgende 3ig)