Financieel was het voor ons best een klap

Op 23 november raakte ik besmet met corona. Ik had vooral hoofdpijn en dagenlang koorts. Ik rook niks meer, had concentratieproblemen, was moe en had gewrichtspijn. Mijn conditie liep hard achteruit. Zo hard dat ik nu nog steeds niet hersteld ben.

Soms kan ik in de pauze al in slaap vallen

Ik werkte eigenlijk altijd nachtdiensten. Nu kan ik dat nog niet opbrengen. Bij GTSzorg geven ze me de tijd die ik nodig heb om helemaal terug te komen in het arbeidsproces. Daarom draai ik alleen middagdiensten om zo weer langzaamaan het werk op te bouwen. Maar soms kan ik in de pauze al in slaap vallen. Doordat ik al langdurig in de ziektewet zit, is het financieel voor ons gezin best een klap. Hopelijk kan ik dus snel mijn gewoonlijke nachtdiensten weer oppakken.

Emotioneel kreeg ik nog de grootste klap

Mijn kinderen werden helaas ook ziek. En ook mijn partner, die daarbij een fikse longontsteking opliep. Hij belandde in het ziekenhuis aan het zuurstof en verloor negen kilo. Ik voelde me schuldig. Ik was toch voorzichtig geweest? We wonen in Duitsland. En in Duitse ziekenhuizen is bezoek helemaal niet toegestaan. Ik zie nog het moment voor me dat hij thuis werd weggevoerd in de ambulance. Dan hoop je dat je elkaar snel weer ziet, gezond en wel.

Toch ben ik blij met mijn baan in de zorg

Ik heb tenminste werk! Kijk naar ondernemers in de steden en de horeca, voor hen vind ik het ook wrang. Natuurlijk is de impact onder zorgmedewerkers groot. De eerste golf ging gelukkig aan onze afdeling voorbij, maar de gedachte om onze kwetsbare bewoners te verliezen was beangstigend. De tweede golf bleef het helaas niet bij gedachten alleen. Zo mocht ik invallen op een COVID-afdeling van Waalboog. Als je daar aan het begin van je dienst staat weet je al, die bewoner haalt het wel en die haalt het niet. Dat is heel hard. Gelukkig sta je niet alleen. Samen met je collega’s kun je het aan.

Een plastic schort was in het begin genoeg

De saamhorigheid en het teamgevoel onder ons als collega’s is groot. En Waalboog regelde een psycholoog waar medewerkers en patiënten altijd terecht kunnen. Maar vooral in het begin van de crisis hadden we regelmatig een tekort aan preventiematerialen. We droegen vaak alleen een plastic schort. Handschoenen en mondkapjes waren er niet of te weinig. Ook op dit moment verwacht ik van de overheid nog niet veel. Er is niet eens een extraatje voor de mensen die op een COVID-afdeling werken. Terwijl zij toch dagelijks het risico lopen om ziek te worden. Er is geen risicovergoeding, ook wachtdagen vervallen niet als je de ziektewet in gaat. Dat moet echt veranderen willen ze in de toekomst meer handen aan het bed krijgen.

– Chantal Couzijn, niveau 4 –