Een openhartig verhaal over 2020, het COVID-jaar

De eerste golf van de COVID-pandemie is gelukkig aan onze afdeling voorbijgegaan. We moesten er niet aan denken dat COVID zich op onze intensieve zorgafdeling zou openbaren. De gedachte om de bewoners te verliezen was beangstigend. Onze bewoners zijn kwetsbaar. Sommigen worden invasief of non-invasief beademd.

We houden ons aan de regels en voorschriften. Iedereen werkt hard. Tijdens de tweede golf is iedereen vermoeider. Corona grijpt onophoudelijk om zich heen. Ik werk inmiddels voor twee opdrachtgevers.

Dan krijg ik het virus, positief getest. Waar en bij wie ben ik geweest?
Mijn hele gezin wordt ziek, in meer of mindere mate. Mijn partner komt in het ziekenhuis terecht, ligt aan het zuurstof en verliest negen kilo. Ik ga me schuldig voelen. Dacht dat ik goed beschermd was. Ik ben toch voorzichtig geweest? Het virus grijpt om me heen en laat een sliert van ellende achter. Mijn collega’s, bewoners en gezin raken besmet.

Naast dat ik me echt ziek heb gevoeld en mijn energie nog niet terug is, sta ik tijdens mijn nachtdienst aan het bed. Ik kijk naar de bewoners. Nu nog elf, straks nog negen. Twee bewoners gaan COVID niet overleven. Gelukkig staat er een heel lieve en barmhartige collega naast me, samen kunnen we dit.

Via de app krijgen we een bericht van een collega en vriendin van de andere afdeling. “Dhr. x op intensive care komt morgen te overlijden. Mevr. y is positief getest en ligt bij ons aan de beademing.” Ik voel me ziek worden van binnen. Is dit mijn schuld? Ik ben daar geweest. Hebben ze het van mij? Wil ik nog terug naar de afdelingen, met de kans dat ik besmet word? Of dat ik andere besmet? Een achtbaan van emoties.

Ik bel mijn moeder, ik mis haar. Ik huil omdat ik haar echt even wil knuffelen. Pff, dat was in maart voor het laatst…

Met onrust in mijn hoofd en vermoeidheid in mijn lijf na mijn eerste nachtdienst, na weken, kijk ik naar mijn vriend. “Shit, wat zie jij eruit. Kan ik wat voor je doen schat?” Rond half drie stort ik in bed, ik ben gesloopt.

Ondertussen heb ik mijn lieve paard Flo’s Blues in laten slapen. Dat was mijn stukje ontspanning… Wat een vreselijk jaar.

Mijn hart gaat naar iedereen, stay safe❤️

Rustige kerstdagen.

– Chantal, verpleegkundige niveau 4 –